YALAN

Yalan söylemek, bir yanlışın veya hatanın gizlenmesi amacıyla gerçeğin söylenmemesidir. Çocuklar yalan söylemeyi aileden veya çevreden öğrenebilirler. Sevdiklerini üzmemek amacıyla yalan söyleyebilirler. Bazı özlemlerini dile getirmek için yalan söyleyebilirler. Anne-baba-çocuk arasında yaşanan gerginlikten kaynaklanabilir. Anne-baba çocuğuna yalan söylememe konusunda örnek olmalıdır. Çocuğun iyi tanınması, yeteneklerinin üstünde başarı beklenmemeli, Yalan davranışı karşısında çocukla oturup konuşmalı, yalanı yüzüne vurulup aşağılanmamalıdır.

ÇALMAK

Çocuğun kendine ait olmayan bir nesneyi habersiz ve izinsiz almasıdır. Çocuk bu davranışı arkadaşlarında olan, kendisinde olmayan bir şeye özendiği için, parayla arkadaş satın almak için, bir dediği iki edilmediğinden doyumsuzluk yaşadığı için, anne-baba sevgisinden yoksun ve otoriter bir ortamda yetişiyor olduğu için, çevresinde kötü örnekler olduğu için sergileyebilir. Anne-babanın çocuğu korkutmadan, incitmeden, hırsız gibi sözcükler kullanmadan çaldığı nesneyi iade etmesini sağlamalıdır. Çocuğun kiminle arkadaşlık ettiğine dikkat etmeli, ihtiyaçlarını zamanında karşılamaya özen göstermelidir.

SALDIRGANLIK

Saldırganlık davranışını benimseyen çocuk, yaşıtlarıyla iyi ilişkiler kuramaz, kurallara uymaz, cezadan etkilenmez, Sorunlarını fiziksel güç uygulayarak çözmeye çalışır. Şiddetin kullanıldığı aile ortamları, evdeki eğitimin tutarsız olması, sevgi yetersizliği saldırgan davranışları artıran tutumlardır. Bu durumda anne-babaların aile içinde ve dışında şiddete başvurmamaları, şiddet içeren davranışları övmekten kaçınmaları, çocuğa fiziksel ceza uygulamamaları gerekmektedir.

AŞIRI HAREKETLİLİK (HİPERAKTİVİTE)

Aşırı hareketli çocuklar, dikkat çekici bir biçimde hareketlidirler. Kontrol edilmeleri güçtür. Düzensizlerdir. Yaşına uygun bir zekaya sahiptirler. Ancak dikkatleri dağınık ve algıları yavaş olduğu için başarısızdırlar. Hareketlilikleri bazen saldırgan davranışlara dönüşebilir. Anne babalar ve öğretmenler ne yapacaklarını bilemezler. Bu durum çocuğun yapısal bir bozukluğundan kaynaklanır ve tıbbi müdahale yapılması uygundur. Aşırı hareketli olan çocukları cezalandırmaktan, suçlayıp azarlamaktan kaçınmalıdır. Tanı almamış çocuğa hiperaktif denmesi sakıncalıdır.

ALT ISLATMA (ENURESİS)

Çocuğun gündüzleri 2-3 yaşından sonra, geceleri ise 4-5 yaşından sonra da altını ıslatması ya da önceden ıslatmadığı halde sonradan ıslatmaya başlaması. Bu davranışın sebepleri ailesel yatkınlık, bedensel hastalıklar, kardeş doğumu, annenin aşırı titiz olması, ölümler, korkular, dayak ve ceza gibi ruhsal problemler olabilir. Bu durumda anne-babanın bu davranışını yüzüne vurma davranışından kaçınması gerekir. Durumun fiziksel bir rahatsızlıktan kaynaklanıp kaynaklanmadığının araştırılması gerekir. Çocuğa yatmadan önce sulu gıdaların verilmemesi gerekir. Ailede sevgi ortamının yaratılması bu durumun ortadan kalkmasına destek sağlayacaktır.

DIŞKI KAÇIRMA (ENCOPRESİS)

Organik bir neden olmadığı halde, çocuk 3-4 yaşlarından sonra da dışkısını altına kaçırmasıdır. Bu davranışın sebepleri ailenin tuvalet eğitimini kazandırırken zorlayıcı ve baskıcı davranması, eşler arasındaki çatışmalar, aile ortamının genelde olumsuz olması gibi durumlar olabilir. Anne-baba bu durumu anlayışla karşılamalı ve öğretmenlerle paylaşmalıdır. Çocuğa karşı kesinlikle şiddet kullanılmamalı, bir uzmandan destek alınmalıdır. Bu durumdaki çocuğa öğretmenlerinin de sevgi ve hoşgörü ile yaklaşması gerekmektedir.

Böyle bireyler yetişmesi için okullarda öngörülen eğitim modeli çocuk merkezli eğitimdir. Çocuk merkezli eğitimde okul ve eğitim sisteminin merkezine öğrenci yerleştirilir. Bu yaklaşım eğitimin hedeflerini öğrencilerin bireysel gelişmeleri ve ihtiyaçları doğrultusunda yapılandırmayı öngörür. Çocuk merkezli eğitimde öğrencilerin psiko-sosyal, fiziksel ve devinimsel gelişimlerini tamamlamalarına yönelik çalışmalar yapılır.