PARMAK EMME

0-1 yaş döneminde görülen ve 3-4 yaşlarına kadar normal kabul edilen bir davranıştır.
Genellikle parmak emme 6-7 yaşlarında son bulur, sürmesi halinde anne babanın telaşa kapılmadan, çocuğu azarlamadan ve her dakika bu davranışını hatırlatacak uyarılarda bulunmaması gerekir. Anne-babalar bizden kaynaklanan bir şey var mı?" diye düşünmeli, çocuğun öğretmeniyle birlikte ne gibi eğitsel önlemler alınabileceğini tartışmalı, gerektiğinde bir uzmandan yardım alınmalıdır.

TIRNAK YEME
3-4 yaşlarından itibaren görülür ve bazen ileri yaşlara kadar devam edebilir. Bazı duygu ve düşüncelerin ifade edilmesinin, psikolojik sıkıntı veya gerilimin dışa vurulmasının baskı altına alındığı durumlarda görülür. Tırnak yeme davranışı olan bir çocuğun anne-babası Çocuklara zaman ayrılarak, onları azarlamadan, suçlamadan dinlemeli, duygu ve düşüncelerini paylaşmasına fırsat sağlamalıdır. Ayrıca öğretmen ve gerekirse bir uzman ile işbirliği yapmalıdır. Yaşla birlikte tırnak yeme davranışının kendiliğinden ortadan kalktığı gözlenmektedir.

YEMEME YA DA AŞIRI YEME
Açık bir nedene veya gelişim dönemine bağlı olmadan çocukta iştahsızlık, yememe veya aşırı yeme davranışının süreklilik kazanmasıdır. Çocuğun yaşadığı iç sıkıntının sonucudur. Bu sıkıntılar ise büyük oranda aile ortamından kaynaklanabilir. Anne-babanın bu durumda gerekli ilgi ve sevgiyi, çocuğun üstüne fazla düşmeden göstermeleri gerekmektedir. Çocuk, çok yemesi için zorlanmamalıdır. Baskıdan uzak demokratik bir aile ortamı yaratılmalı

İNATÇILIK
Koşullar ne olursa olsun, bireyin kendi isteklerini gerçekleştirmesi için direnmesi olarak tanımlanabilir. İlk çocukluk ve ergenlik dönemlerinde beli ölçüde inatçılık görülebilir ve bu doğaldır. Gergin anne-baba ilişkisi , çocuğun isteklerine ilgisiz kalınması, çocuğun her istediğini ağlayarak elde etme alışkanlığı geliştirmiş olması inatçılığa sebep olan durumlardır. Bu durumda anne-babanın çocukla inatlaşmaktan kaçınması, hoşgörülü ve tutarlı olması gerekir. Çocuğun isteğini yerine getiremiyorsa bunun sebebini çocuğa açıklamalıdır.

TİK
Erken çocuklukta görülen bir gerginlik belirtisidir. Çocuğun duygusal durumuyla ilişkilidir. Erken yaşlarda görülse de daha çok altı yaştan sonra görülür. Bu çocuklar genellikle tedirgin, kaygılı ve gergindir. Yüz kaslarında (göz kırpma, kaş kaldırma, burun oynatma, ağız kenarının çekilmesi; baş yada omuz oynatma şeklinde) görülür. Anne-babanın çocuktan fazla beklenti içinde olması, arkadaşlarıyla kıyaslaması, azarlamaları ve yeterince ilgi-sevgi göstermedikleri durumda ortaya çıkar. Anne-babanın sık sık tikini yapmaması gerektiğini söylememelidir. Çocuğa ceza vermemeli, çocuğu tedirgin eden durumlar araştırılmalıdır.

KISKANÇLIK

Çocuk dikkat çekici düzeyde kıskanç ise, kıskançlığı nedeniyle başkalarıyla ilişkileri bozuluyorsa, kıskançlık enerji ve zaman kaybına yol açıyorsa kıskançlık davranış bozukluğuna dönüşmüş demektir. Kıskançlık duygusuna yoğun kızgınlık, öfke, nefret, hayal kırıklığı, kendine acıma, intikam, kaygı, korku, üzüntü gibi olumsuz duygular eşlik eder. Çocuğu kıskançlık davranışı gösteren anne-baba çocuğunun kıskançlığını basite almamalı, çocuklarına ilgi göstermelidir. Yeni bebek geldiğinde, çocuğun kıskançlığını önemsemelidir. Kardeşler arasındaki tartışmalarda anne babanın taraf olmaması gerekmektedir.ı.